Jak już we wcześniejszych postach wspominałam jestem osobą pełną optymizmu, mam oczywiście chwile zwątpienia, ale z reguły idę przez życie z podniesioną głową i wierzę, że wszystko się ułoży. Zawsze staram się optymistycznie patrzeć w przyszłość i starać się dążyć do realizacji wyznaczonych celów. Jakieś 2 lata temu straciłam zapał do pracy i życia. Myśląc teraz nad przyczynami, mogę powiedzieć z pełną odpowiedzialnością, że było to spowodowane pojawieniem się drugiego dziecka, co mnie troszkę przytłoczyło. Do tego doszła również pewna rutyna i powtarzalność czynności dnia codziennego. Rytm dnia wyglądał co dzień identycznie. Wstać rano, wyszykować siebie do pracy i dzieci, odwiezienie dzieci do moich rodziców, praca przez 8 godzin i 15 minut- w tym czasie stres oraz tłumaczenie się niekoniecznie ze swoich błędów, z reguły z niedociągnięć i pomyłek innych osób (cecha działu obsługi klienta). Po pracy po dzieci, do domu, odrabianie lekcji z synem, kolacja, serial, szykowanie jedzenia na następny dzień i do spania. A później kolejny i kolejny i kolejny -dzień świstaka- i tak przez bardzo długi czas. Było to dla mnie ogromnie wyczerpujące. Czułam, że nie wytrzymam tego dłużej, chciałam zmian, spektakularnych, natychmiast, już. Chciałam wyjeżdżać, robić coś ciekawego, rozwijać się, poszukiwałam czegoś dla siebie. A może zmiana pracy? Czemu nie, ale strach nie pozwalał mi na wysłanie swojego CV do firm, które mogłyby być zainteresowane pracownikiem z dużym doświadczeniem zawodowym i kwalifikacjami, jakie ja posiadam. Spytacie jaki strach? Właśnie strach przed zmianą. A nóż się nie uda, nie spodoba mi się. "Wszędzie dobrze gdzie nas nie ma" to hasło, które przyświecało mi wówczas. Z perspektywy czasu wiem, że nie miałam odwagi zdecydować się na konkretny krok do przodu. Nie wiem czy udało by mi się zdobyć pracę marzeń, w firmie marzeń, ale wiem, że byłby to krok do nowego życia. Ale nie ma tego złego... Nabrałam chęci do życia :) Wreszcie wrócił mi optymizm, znowu zaczęłam czytać książki, interesować się różnymi rzeczami, pisać tego bloga :) zaczęłam ćwiczyć i trzymać się diety (chociaż dziś 2 pączki wciągnęłam aż miło, ale co tam raz nie zawsze) :) jakiś czas temu zaczęłam zmieniać swój wygląd- a to grzywka, a to rozjaśnienie włosów, ubiór - bardziej kobiecy (chyba przy dwójce dzieci potrzeba zadbania o siebie jest większa niż kiedykolwiek). Doszłam wreszcie do wniosków, że czas zadbać o siebie, dokształcać się i robić rzeczy, które rzeczywiście mogą sprawić mi satysfakcję. Nie do końca potrafiłam usystematyzować swoje pragnienia i potrzeby, ale znalazłam w internecie szkolenia Kamili Rowińskiej. Kupiłam jej książkę i czekam właśnie na przesyłkę. Nie mogę się doczekać. Otrzymałam też na maila kurs "7 kroków do osiągnięcia ambitnych celów". Niby wszystko jest takie oczywiste i jasne, wręcz banalne, ale jakoś podczas rozmyślań na temat swoich zmian nie wpadłam na to, żeby spojrzeć na siebie z innej perspektywy, żeby potrafić spisać wszystko to, co chcę osiągnąć. Do czego dążę? Do określonego celu, ale nie potrafiłam go określić precyzyjnie. Dopiero ten krótki kurs uświadomił mi, że najlepiej wziąć kartkę, usiąść w spokoju, dać sobie czas, pozbierać myśli i odpowiedzieć na kilka prostych pytań, po czym sformułować jasno cel do osiągnięcia. Niezwykle ważne są małe kroki. Jakież to banalne! A my co robimy? Planujemy osiągnięcie nie wiadomo czego, najlepiej już, teraz. Ten kurs uświadomił mi wiele rzeczy, przede wszystkim jednak najważniejszy wniosek jest taki, że na wszystko musisz mieć dobry plan. Plan przemyślany i konkretny. Zapraszam wszystkich, którzy się pogubili w życiu, nie wiedzą w jakim momencie swojego życia są i co chcą dalej robić na stronę Kamili Rowińskiej http://rowinskabusinesscoaching.com/
Można również uczestniczyć w szkoleniach, zakupić jedną z Jej książek (oczywiście czekam z niecierpliwością na swój egzemplarz). Każdy kto potrzebuje spojrzenia na swoje życie z perspektywy odnajdzie tam coś dla siebie.
Zapraszam :) Polecam Gorąco :)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz